Razem z moim bratem -Armor King'iem tułamy się już spory kawał czasu. Doskwiera nam lekki choć żrący głód. Nie mogłam wytrzymać.
-Może na coś zapolujemy?
Zapytałem świadoma jego odpowiedzi. Przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, aż wreszcie ją ujawnił:
-Nie jestem głodny...
Nie był chyba zbyt zadowolony, to tak jak ja. Ciągle przed oczyma miałam obraz mojej dawnej właścicielki, no i mojego drugiego brata. On to ma teraz szczęście, ciekawe czy się o Nas martwi. Pewnie tak, przecież to cały on . Szłam ciągle w przód rozmyślając. Od kilku miesięcy ja i Armor jesteśmy zdani na siebie. On sobie radzi, nie jest taki jak ja. Ma wiele kolegów, na pustyniach i gdzie popadnie. Moi przyjaciele zaś żyją w zoo itp. Dopiero teraz zdaje sobie sprawę, że przecież kiedyś byłam taka, byłam dzikim tygrysem, zdanym tylko na siebie. To czemu...teraz nim nie być? Muszę sobie jakoś radzić. Spojrzałam na brata chytrze i wbiegłam w las. On od razu zaczął mnie gonić, jakby mu na mnie zależało. Biegłam tak i biegłam. Po co? By znaleźć pożywienie, zapolować na coś, ale to odpada, jestem wegetarianką. Wtedy poddałam się i biegłam wolniej, Armor mnie dogonił i krzyknął:
-Gdzie tak się śpieszysz?
Posłał mi mroźne spojrzenie. Odepchnęłam jego pysk łapą i powiedziałam niezdecydowanie:
-Sama nie wiem. Czuje się jak niezbędny balast...
Ostatnie wyszeptałam, wiedziałam że Armor jest kochającym bratem...ale miałam malutkie co do tego wątpliwości.
-Co Ty gadasz?!
Od razu się oburzył i zagrodził mi drogę. Spojrzał w moje oczy mówiąc:
-Zostałaś mi tylko Ty. Musimy dalej iść przez świat, kiedyś znajdziemy Christine (tak miała na imię ich właścicielka) a co ważniejsze naszego brata.
Uśmiechnął się, nie wiem czy na prawdę czy sztucznie. Nie byłam w stanie tego rozszyfrować, sama uśmiechnęłam się lekko bo Armor podniósł mnie na duchu.
-Dzięki, ale pamiętasz może...jak za szczeniaka wiedliśmy dziki żywot?
Zapytałam z nadzieją w głosie. Ominęłam go i szłam dalej, troszkę wolniej.
-Tak...nadal możemy nimi być. Gdyby nie ta cała wojna...ja, ty i King bylibyśmy teraz razem, nadal w stadzie naszych rodziców w której nasza rodzina sprawowałaby władzę. Ale widać los zrobił to, co zrobić musiał.
Kiedy Armor prawił tę swoją przemowę poczułam dość mocno zapach tygrysów. Co powinno być normalne, ale to był las z daleka od ludzi, domów. Po wysłuchaniu brata zmieniłam temat:
-Też to czujesz?
Gdy wypowiedziałam pytanie, spojrzał w bok ukradkiem i zaczął węszyć.
-Coś, jakby jakieś skupisko zwierząt, jakieś stado.
Warknął przez zaciśnięte zęby.
-A to źle?
Zapytałam trochę tym zmieszana po czym stanęłam.
-Jesteśmy we dwójkę, zaś ich jest raczej więcej. Choć, wyczuwam same tygrysy...
Spojrzał na mnie z nutką zdziwienia na pysku.
-A gdyby tak...
Wyszeptałam, oczywiście mój brat usłyszał to.
-Co?
-Dołączyć?
Odpowiedziałam pytaniem na pytanie, bardzo mądre...
-Najpierw musimy znaleźć to stado.
Mruknął, raczej niezadowolony z mojej propozycji. Nim się obejrzałam, Armor był już daleko ode mnie, szybko wystartowałam chcąc go dogonić. Udało mi się to po czasie, zawsze byłam od niego szybsza.
-Co Ty...?
Zapytałam gdy już dorównałam mu biegiem.
-Jak chcesz dołączyć do tej sfory, to znalazłem niezły trop, dość świeży.
Powiedział i bez najmniejszego wysiłku biegł dalej. Po jakiejś chwili zobaczyłam parę jaskiń, po czym usłyszałam rozmowy dobiegające z jej wnętrza. Luknęłam na Armor King'a , on wyszeptał do mnie:
-Znajdź Alfę...lub dowódcę stada...ja mam praw, obiecuję że dołączę tutaj później.Wierzę w Ciebie , dasz sobie radę.
Spojrzał na mnie z tym jego uśmieszkiem. Zwykle byliśmy nierozłączni, ale musiałam pozwolić mu się wreszcie ode mnie oderwać, nawet jeśli mi się to nie spodobało. Kiwnęłam głową na znak że rozumiem po czym posłałam ciepły uśmiech w jego stronę. On odbiegł gdzieś w dal, nie zauważony przez nikogo. Wokół mnie nie było już nikogo, szepty dochodzące z jednej z jaskiń ustały. Westchnęłam cicho i postanowiłam się rozejrzeć po terenach, mając nadzieję że nie uznają mnie za intruza. Nastał wieczór, znajdowałam się w jakimś lesie, poczułam dziwny...lecz dość mocny zapach jakiegoś samca. Zaczęłam się rozglądać , ale po chwili dałam sobie spokój. Musiałam odpocząć, usiadłam na kamieniu i westchnęłam dość głęboko. Po tych podróżach byłam dość wykończona, naprawdę wykończona. Nie wiem dokładnie ile czasu minęło, jednak wiem że dzięki tym kilku minutom poczułam się lepiej. Wstałam rozciągając się, nagle moim oczom ukazał się tygrys, był to samiec...leżał pod drzewem spoglądając jak wychodzę z zarośli. Nie byłam pewna czy kierować się w jego stronę czy lepiej nie...najważniejsze bym była teraz z lekka obojętna. Ponieważ chciałabym dołączyć do tego stada...w którym jest pewnie ten tygrys. Stałam w bezpiecznej odległości, on gwałtownie wstał i podszedł do mnie , przywitał się dość miło. O niezwykłych oczach...hmm, nie wiedziałam jak to odebrać. Z grzeczności odpowiedziałam na jego pytanie, jednak musiałam zachować się obojętnie. Wiadomo...nie znam go jeszcze. Na zadane pytanie również otrzymałam odpowiedz, Nosferatu...nigdy nie słyszałam takiego imienia.
-Przepraszam że zawracam Ci głowę, jednak...niedawno wkroczyłam na te tereny i bardzo chciałabym tutaj dołączyć...jestem z lekka zmęczona i głodna. Byłbyś taki miły i zaprowadziłbyś mnie do Alfy tych pięknych terenów?
Zapytałam i nagle rozległo się burczenie w moim brzuchu, tak...wiem tygrys wegetarianin, cóż jednak jestem taka jaka jestem. Z niecierpliwością czekałam na jego odpowiedz.
<Nosferatu, byłbyś taki miły XD?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz